سامانه متعارف از قدیمیترین انواع سیستمهای اعلام حریق است که علیرغم تغییرات کیفی اندک، هم چنان مورد استفاده قرار میگیرد. در این سیستم چندین حسگر(Detector) و شستی که یک منطقه از ساختمان را پوشش میدهند در قالب یک مدار به هم پیوسته، به تابلوی کنترل مرکزی متصل میشوند؛ بنابراین هر مدار نمایندهٔ یک منطقهاست. در این سامانه ها تشخیص تغییر وضعیت یک منطقه به حالت آلارم و یا خطا بر اساس تغییر مقاومت الکتریکی مدار مربوط به آن منطقه صورت می پذیرد. بدین صورت که هر کدام از سنسورها که به حالت آلارم و یا خطا رفت مقاومت الکتریکی جدیدی در مدار خود ایجاد میکند. در ساختمانهای عمومی اعلام ناشی از حریقی کوچک ممکن است موجب هراس تعداد زیادی و یا اخلال در روند معمولی فعالیتها گردد از این رو در این اماکن استفاده از پیش پیام سیستمهای دو مرحلهای مناسب تر است.
اصول کشف و تشخیص حریق در سامانههای آدرس پذیر، مشابه سیستمهای متعارف است، به جز این که در این گونه سیستمها، هر یک از حسگر(Detector)های اتوماتیک و یا شستیها دارای آدرس منحصربهفردی هستند که از طریق آن تابلوی کنترل مرکزی قادر به شناسایی و تعیین هر یک از آن هاست. کنترل پنل مرکزی اعلام حریق با استفاده از پروتکلهای ارتباطی، اطلاعات وضعیت هر یک از تجهیزات اعلام حریق را تجزیه تحلیل کرده و در هنگام وقوع حریق و یا خطاا در سامانه محل دقیق آلارم و یا خطا را مشخص میکند.
در گذشته برای آدرس دهی دتکتورهای آدرس پذیر از کلیدهای دهدهی (دو کلید گردان با شمارههای ۰–۹) استفاده میکردند. بعدها از دیپ سوئیچ ها(۰–۱۲۷) استفاده شد. اما امروزه از کدی که درون میکروپروسسور داخلی تجهیز آدرس پذیر وجود دارد استفاده میشود.
ممنون پست مفیدی بود
ممنون اطلاعات خوبی بود